ԾԱՂԿՈՂ «ԾԻՐԱՆԻՆ» Ու ԿՈՅՈւՂԱՋՐԵՐԸ
Անցյալ շաբաթ քաղաքապետարանում թեժ էր. այնքան, որ այնտեղ ծավալված մերձամարտի արձագանքն առ այսօր էլ շարունակվում է: Հասարակական քննարկումները ծավալվում են ամենատարբեր ուղղություններով, մեկնաբանությունները խիստ տարբեր ու հակասական են: Իսկ ինչ էր եղել. կատարվել էր այն, որ դեռևս քաղաքի ավագանու ընտրությանը նորաստեղծ «Երկիր Ծիրանի» կուսակցության առաջնորդ Զարուհի Փոստանջյանը խոստացել էր, որ ընտրվելով, քաղաքապետարանում կյանքը դժոխքի են վերածելու: Եվ հետևողական, ամեն շաբաթ ու ամեն նիստի փորձում են հանդես գալ արմատական դժգոհությամբ ու էքսցենտրիկ ակցիաներով: Սակայն, վերջին միջադեպը գերազանցեց նախորդներին. «Ծիրանականները» նիստի էին եկել լավ պատրաստված: Նրանք դիմակ-ձեռնոց հագնելով, փորձեցին իրենց հետ բերած գարշահոտ տարաները հասցնել քաղաքապետի սեղանին, ասելով, թե նվեր են բերել գարշահոտության մեջ տարիներ շարունակ ապրող նուբարաշենցիներից:
Երբ փորձեցին կտրուկ կանխել ընդդիմադիր կանանց առաջխաղացումը, զանգվածը հայտնվեց գետնին, հոտն՝ ամենուրեք: Այնուհետև իրադարձությունները զարգացան շատ արագ: Ակցիան իրականացնող, մասնագիտությամբ բժշկուհի Մարինա Խաչատրյանը հայտնվեց մկանուտ տղամարդկանց շրջափակման մեջ, որոնք ուժի կիրառմամբ, բառի բուն իմաստով նրան դուրս շպրտեցին դահլիճից: Նիստին ներկա լրատվամիջոցների խցիկներից չվրիպեց և ոչ մի կադր. թե ինչպես են հաղթանդամ, հագած-կապած տղամարդիկ ապտակում, քաշքշում, հրում կնոջը: Քստմնելի էր տեսնել մանավանդ թիկունքից կնոջը հարվածող տղամարդու: Օրեր անց, փորձենք հասկանալ ինչն ինչոց է. սոցցանցային քննարկումներում մի հետաքրքիր, և ըստ իս՝ ամենակարևոր հարցադրումը հնչեց. լավ, կողմերն իրար կերան, իսկ կոյուղին ինչ վիճակում է, ինչ-որ մեկը զբաղվու՞մ է այդ խնդրով: Պարզվեց, որ արդեն՝ այո:
Զուգադիպությու՞ն է, թե համարենք, որ այս դեպքում կեղտոտ ակցիան իր մաքուր գործն արել է: Միթե ավելի բարձր ձայնն է լսվողը, արդյոք հենց աղմուկն է, որ հարցը, ցավը, խնդիրը պիտի տեղ հասցնի: Ժողովուրդն ասում է՝ դանակը ոսկորին հասավ: Եթե այդ դեպքն է, ինչու հնարավոր չէր ավելի վաղ կարգավորել ոչ մեծ ժամանակ ու ռեսուրս պահանջող խնդիրը: Չէ՞ որ հենց այդ օրն էլ հեռուստառեպորտաժներում տեսանք, որ արդեն մասնագետ ու տեխնիկա է հայտնվել և գործ է արվում, ինչը նշանակում է, որ շրջակա շենքի բնակիչները վերջապես կազատվեն տարիների գարշահոտից: Ինչո՞ւ են ընդհանրապես մեր երկրում հարցերը նեխում, փոքր քայլերի փոխարեն ինչու է մշտապես մեծ աղմուկ բարձրանում: Հետո նաև պարզվեց, որ այդ կոյուղագծի խնդիրն ընդհանրապես քաղաքապետարանին չէր առնչվում, քանի որ քրեակատարողական հիմնարկինն էր: Սակայն խնդիրն այստեղ ուրիշ դաշտում է:
Շարքային քաղաքացու համար միևնույնն է, թե որ հարցն ում լուծելիքն է, նա ուզում է իր վճարած հարկերի դիմաց նորմալ ծառայություններ և նորմալ կենսապայմաններ ստանալ: Մինչ խնդիրը գնդակի պես տարիներ շարունակ մի գերատեսչությունից մյուսն է տշվել, մարդկանց համբերությունն էլ լցվել է, ինչն էլ փոխանցվել է քաղաքապետարանի ավագանու ընդդիմադիր խմբակցությանը: Իսկ ինչ եղանակով են ծիրանականները հարցին հնչեղություն ու այս դեպքում նաև գարշահոտություն հաղորդել, արդեն գիտենք: Մնում է հուսալ,որ քաղաքական ամբիոնները մեր երկրում ծառայեն իրենց բուն նպատակին և ցլամարտի, կոյուղու, մկանների կամ հայհոյանքի ցուցադրությունները չստվերեն ընտրողների ակնկալիքները:
Արդյոք սպառվա՞ծ էր հարցի քաղաքակիրթ տարբերակով բարձրաձայնելու պաշարը և նրբագեղ կանայք հենց այդ գարշահոտությունը հրապարակելո՞վ պիտի լսելի դառնային, արդյոք կնոջ վրա ձեռք բարձրացնող քաղաքի ավագանու տղամարդիկ իրոք այն ընտրանին էին, որ սերուցք պիտի հիշեցնեին:
Սյունե Սևադա
