ԻՐԱՆԱԿԱՆ ԱՐԴԻ ՊՈԵԶԻԱ
Քեզնից հետոյի մենությունը
քեզնից առաջվա մենությունը
չէ…
Սառե Դասթառան
***
Թե իմանաս՝
ինչքա՛ն անիմաստ,
դառն եմ,
բեկված ու սին,
երբ չկաս,
չես գնա…
նույնիսկ քնելու։
Աբբաս Մառուֆի
***
Միակ պատճառը, որ Աստծու ընկերը չեմ
հին պատմություն ունի –
Վեց հոգանոց ընտանիքս
ապրում էր փոքրիկ սենյակում:
Իր տունը մեր տնից մեծ էր,
ինքը՝ մեն-մենակ:
Սաբիր Հաքա
***
Միայնակ ամեն բան դժվար է –
միայնակ մեռնել
միայնակ ընթրել
միայնակ ապրել…
Երբ ընտելանում ես քեզ,
սկսում ես մենության հետ
ապրել
ընթրել
մեռնել
միայնակ չապրած օրերի պես…
Սեյեդմոհամադ Մոռաքաբյան
**
Հագավ կոշիկները՝
չնկատելով,
որ սահման է դնում
արմատների և հողի միջև:
Մեհդի Աշրաֆի
***
ՄԱՀԸ
Մահը
անծանոթ է,
ով երեքշաբթվա ժողովի կեսին
անխոս կանգնեց,
սև պիջակը հագավ ու գնաց.
ինչպե՞ս գտնել
հեռախոսահամարը:
Սառա Մոհամադի Առդեհալի