ԾՆՎՈ՞ ւՄ, ԹԵ՞ ԴԱՌՆՈւՄ ԵՆ ՔԱՂԱՔԱՑԻ
Ամեն նոր ծնվող սերունդ Հայաստանում՝ մեզ ավելի է հեռացնում խորհրդային անցյալից:Անցյալ, որ մեր ծնողների մանկությունն ու երիտասարդությունն էր և արժեհամակարգի հիմքը։Եվ դա հաճախ արտահայտվում է նաև նրանց կյանքի նոր փուլերում: Ծնվելով ու մեծանալով անկախ Հայաստանում, մենք իբրև մարդ ու քաղաքացի, ձևավորվում ենք մեկնարկային այլ պայմաններում և ամեն նոր սերնդի հետ արձանագրում, որ ավելի լավն ու առաջադեմ ենք և կարողանում ենք նախորդին գերազանցել որակներով: Նաև սրբագրում ենք խորհրդային անցյալի հետքերը:Մենք համեմատելու ոչինչ չունենք և դա հրաշալի է. անկախ երկրի ծնունդ ենք և քաղաքացի: Իսկ ինչպիսինն ենք որպես քաղաքացի և ընդհանրապես, ինչպիսի՞ քաղաքացի ենք ուզում տեսնել մեր երկրում:
Քաղաքացիական հասարակության մասին շատ է խոսվում, իսկ այն ձևավորողը մեզնից յուրաքանչյուրն է՝ իր տեսակով ու անձնային որակներով, իր աշխարհայացքով ու վարքագծով: Մտածում եմ, որ աշխարհագրորեն փոքր երկրում պետք է, որ քաղաքացիական գիտակցության շատ ավելի բարձր մակարդակ լինի, որն առօրյայում առաջին հերթին պետք է արտահայտվի պարզապես սեփական երկիրը սրտանց սիրելով: Ինչպես սեփական ծնողին, քանի որ սիրում ենք ոչ թե այս կամ այն որակի համար, այլ որ մերն է: Այդպես էլ երկիրն է և մեր անվերապահ սերն այն ուժն է, որ երկիրը կդարձնի այնպիսին, ինչպիսին ուզում ենք տեսնել: Սեր, որ մեզ կտանի քայլերի, տևական ջանքերի, որպեսզի մեր իսկ աշխատանքով մի քար ավելացնենք պետության ամրությանը:Մեծ գաղափարներն ու գործերն իրականում առօրյայից են սկսվում:Այդպես էլ սերն է: Քաղաքացու առաջին քայլը գիտակցությունն է, որ ինքն անելիք ու պարտավորություն ունի և ոչ՝ միայն պահանջելիք: Երբ մենք ընտրում ենք մեր ճանապարհը՝ նախընտրած կրթության, մասնագիտության, ապա և աշխատանքի միջոցով, ակամա մեր քաղաքացիական քայլն ենք անում՝ լինելով հասարակության մասնիկը: Եթե մեզնից յուրաքանչյուրը պատասխանատու լինի իր տեղում, ուրեմն հասարակության որակն էլ ավելի լավը կլինի:
Ինձ համար քաղաքացին նաև ոչ անտարբեր մարդն է: Իներտ կենսակերպով ու աշխարհայացքով քաղաքացի չի լինում: Իսկ անտարբերությունը փողոցում նետված աղբն է, փողոցը կարմիրի տակ անցնելը, կողքի դժվար քայլող տատիկ- պապիկին չնկատելը, խանութում հերթ չկանգնելը և այդպիսի շատ այլ մանրուքներ: Ի դեպ, հաճախ եմ տեսնում բազմազբաղ մեծերի, որ փողոցը հատում են անթույլատրելի տեղերից իրենց հետ բառի բուն իմաստով քարշ տալով երեխաների: Իրականում նրանք ոչ միայն որպես վահան են օգտագործում սեփական երեխաներին,այլև նրանց մեջ կենցաղային թվացող մանրուքով ոչնչացնում վաղվա քաղաքացուն:
Վստահ եմ, որ այդ երեխաներն ամեն օր և ոչ մեկ անգամ տանը լսում են, որ երկիրը երկիր չի և մեծանում են այս ոչ երկրում հարմարվելու կամ հարմար առիթով փախչելու վճռականությամբ: Մինչդեռ մանրուքներից կարգուկանոնի սովորող քաղաքացին նաև պահանջատեր է լինում, նաև պատասխանատու՝ իր ու երկրի ապագայի համար: Նման քաղաքացուց չեն գողանում, իր աչքի առաջ չեն գողանում և հաշվի են նստում: Ուրեմն ինչու հակառակը թույլ տանք: Շատ է ասվում, որ պատերազմող երկիր ենք: Պատերազմում պաշտպանվող երկիր, իսկ եթե ամուր լինենք,վաղ թե ուշ կհրաժարվեն մեր հետ գլուխ դնելուց: Կպարտադրենք: Տեսեք, թե ինչքան անելիք ունենք,անգործությունից, սրան-նրան մեղադրելուց անդին: Ուղղակի սկզբունքային լինենք, ամեն նոր սերնդի հետ որակ բերենք ու ամեն ինչ հրաշալի կլինի:
Սյունե Սևադա
