Խո­սող   գիր­քը կամ աու­դիո­գիր­քը  դա­սա­կան հա­մար­վող  «թղթե գրքի»  ձայ­նագր­ված՝ ամ­բող­ջա­կան տար­բե­րակն է: Ա­ռա­ջին ան­գամ այն ի հայտ է ե­կել 1877 թվա­կա­նին՝  Թո­մաս Է­դի­սո­նի հայտ­նա­գոր­ծած ձայ­նագ­րի՝ կամ­ֆո­նոգ­րա­ֆի հայտ­նութ­յա­նը զու­գա­հեռ:  Ձայ­նագր­ված  գրքե­րը  կույր մարդ­կանց  ու­ղարկ­ված երկ­նա­ռաք նվեր էին: Ա­մե­րի­կա­ցի  կույ­րե­րի հա­մար  ստեղծ­ված «խո­սող  գրքե­րի» ա­ռա­ջար­կած ծա­ռա­յութ­յուն­նե­րից  ա­րա­գո­րեն սկսե­ցին օգտ­վել նաև  նրանք, ով­քեր կար­դա­լուց ա­ռա­վել սի­րում  էին  լսել: «Խո­սող գրքե­րը» հա­սա­նե­լի դար­ձան ա­մե­րիկ­յան դպրոց­նե­րում և  ե­րաժշ­տա­կան խա­նութ­նե­րում:   1930-ա­կան թվա­կան­նե­րից  սկսած վի­դեո­կա­սետ­նե­րի,  վա­նիլս­կա­վա­ռակ­նե­րի, իսկ հե­տա­գա­յում ար­դեն՝ լա­զե­րա­յին սկա­վա­ռակ­նե­րի տես­քով: Մեր օ­րե­րում աու­դիոգր­քեր հնա­րա­վոր է ու­նե­նալ հա­մա­կարգ­չում, բջջա­յին հե­ռա­խո­սի մեջ կամ, պար­զա­պես, դրանք լսել առ­ցանց:

Հա­յաս­տա­նում էլ թեև քիչ, բայց առ­կա են բազ­մա­ցող «խո­սող գրքեր»: Դրանց կա­րե­լի է հան­դի­պել ինչ­պես մի քա­նի կայ­քե­րում,  այն­պես  էլ ո­րոշ  գրա­խա­նութ­նե­րում:  Կան և՛  հա­յե­րեն, և՛ ­ռու­սե­րեն,  հայ­կա­կան  և հա­յե­րեն   թարգ­մա­նութ­յամբ   ար­տա­սահ­ման­յան գրա­կա­նութ­յան աու­դիոգր­քեր: Դե, ե­թե  չեք   կա­րո­ղա­նում   ժա­մա­նակ տրա­մադ­րել կամ  այն­քան էլ չեք սի­րում ըն­թեր­ցել, ձեռք բե­րեք ձեր անձ­նա­կան «խո­սող գրքե­րը»:

 

Գոյ