ՎԱՀԱԳՆ ԱԹԱԲԵԿՅԱՆ
VOCA ME
Ինձ կիսող պատի երկու կողմերում
ոչ ոք չմնաց արդեն կենդանի,
Եվ օրացույցի ներհակ զնդանից
չկամությամբ են օրերը ելնում:
Եվ օրացույցի ներփակ շրջանից
դև ու ջրահարս, չարք ու բարեկամ
ելնում են դանդաղ նույն չկամությամբ
ու ինձ հեզանազ հրաժեշտ տալիս:
Հողեղեն գոյի ցուցափեղկերից
մանեկեններ են լալիս ժպտադեմ
մի ձեռքում՝ սառույց, մյուսում՝ կավիճ,
ու կատարյալ է անցյալը արդեն:
Իսկ հարակատար ներկայում ահա,
ուր հողագունդը լավ չի երևում,
Քեզ եմ սպասում ես շունչս պահած։
Տաք կհագնվես. ցուրտ է վերևում:
KYRIE
Հոգնած, հոգնած, հոգնած ինչպես՝ երբեք,
ինչպես վաղուց՝ մենակ,
օտարացումների անհեթեթ վրայով
ինձնից մահ է հայցում իմ նմանակը.
ես գրկելու նրան չունեցա ժամանակ
և ընդունու՜մ եմ իմը լինելու իր եղանակը:
ու իջնում է ներսում անկարելի հստակ՝
ինչպես դաշույնի շեղբ մեխված կոպերիս տակ,
մեռած օրերի
հառնող սերերի
մեռնող աստվածների ժամանակը: