Երբ նոր էր վերսկսվել Արցախ Ադրբեջան հակամարտության սրացումը մի արտահայտություն լսեցի. «ախ, եթե Սպարապետը ողջ լիներ»

Այս օրերին շատերն են սոցիալական ցանցերի իրենց էջերում գրում հերոսական պատմություններ զինվորների և կամավորների մասին, ովքեր կյանքեր են փրկել, թշնամու կենդանի ուժ ոչնչացրել կամ տեխնիկա: Այս պատմությունները կասկածի տեղիք չեն տալիս, սակայն զինվորների անունները պատմությունների պես աղոտ են մնում: 18-20 տերեկան տղաներ, ովքեր Սասունցի Դավիթին հատուկ ուժ ունեն, վիրավոր կռիվ են տալիս, տասնյակ կամ հարյուրավոր թշնամու զինվորներ ոչնչացնում:

Երբեմն մտածել եք՝ ո՞վ է այսօրվա հերոսը: Կան արդյոք մեր մեջ Մոնթեներ, Դուշմաններ կամ ով կարող է լինել վաղվա Սպարապետը: Հետաքրքիր է՝ ի՞նչ են անելու այն երիտասարդները, ովքեր մեկ տարի անց ավարտելու են պարտադիր զինվորական ծառայությունը:

Իրականում պետք է հանգիստ լինել. հայի հերոսական գենն արթնանում է միայն վտանգի պահին: Հերոսներն իհայտ են գալիս միայն պատերազմում և նրանք պատերազմների համար են:

Աշխարհում ուրիշ ոչ մի ազգության ներկայացուցիչ չի կարող հասկանալ այս բառերի իմաստը. «գնա մեռի, արի սիրեմ»: Իրականում այն արտահայտում է մարդկային մեկ այլ ճշմարտություն. «ծառի բնի հաստությունը միայն այն կտրելուց հետո է երևում»:

Հայկական իրականության մեջ՝ ունեցածը չգնահատելու ֆենոմենը ասոցացվում է ազգային առանձնահատկությունների հետ: Իրականում մենք հերոսական կամ հերոսների ազգ ենք: Հայ զինվորները՝ բոլորը առանց բացառության, երդվում են հայրենիքի համար չխնայել անգամ կյանքը՝ հերոսանալ կյանքի գնով:

Ամենադժվարը հերոսության չափը գնահատելն է. մի անգամ մի արտահայտություն լսեցի. «դժվար է ասել՝ ով է իսկական հերոսը. միայնակ մայրը ով իր երեխաներին կերակրելու համար 3 տեղ է աշխատում, թե զինվորը, ով քաշում է ձգանը՝ նայելով թշնամու աչքերի մեջ»:

Լուսանկարը՝ Վարդան Պետրոսյան