Ծիսակարգ

Ես մոմ չեմ վառում եկեղեցում,

պարտեզումս վարդ եմ տնկում,

վարդ՝ երազանքներիս իրականացման համար,

վարդ՝ սիրելի մարդկանց հիշատակի համար,

վարդ՝ տխրելիս,

վարդ՝ երբ ինձ երջանիկ եմ զգում:

Ես չեմ կարող խնամել ու փայփայել մոմը,

վարդը ջրում եմ ու պարարտացնում,

նրա աճը ինձ լցնում է հավատով, հույսով,

որ իմ ներսում շարունակում է աճել ցանկությունը,

որ հիշատակը դեռ ողջ է,

հիշեցնում է, որ երջանիկ եմ եղել:

Երևի մեծ են ու անհաղթահարելի

պահանջներս վարդերից,

իսկ գուցե խնամքս էր շատ՝ չիմացա…

Այս տարի նրանց պատեց մի մեծ տխրություն,

կոկոնները այդպես էլ չբացվեցին, չորացան:

Ուժասպառ են վարդերս:

Եվ ահա՝ մեկը զորեց,

դեղին մի վարդ նարնջագույն եզրերով,

նրան նայելիս սիրտս ավելի է ցավում.

հուսահատության ու մահվան ձգտման մեջ

վերջին ճիգերը ժողոված այդ վարդը

ասես ես լինեմ: