7 ՀԱՐՑ. ՄԱՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Խորագրի հյուրն է հայ ժամանակակից գրող Մանե Գրիգորյանը:
– Ի՞նչ արժեք (կառույց, ավանդույթ կամ մեկ այլ բան) կուզեիք «հայաֆիկացնել»:– Կուզենայի, որ ամենքս պատասխանատվություն վերցնեինք մեր փոքր տարածքի ներքին մաքրության համար: Չթողնենք երեխային եկեղեցու բակից պոկել վարդերը, որովհետև երկիրը երկիր չի, մեզ թալանում են և խաբում, հետևաբար մենք էլ մեր փոքր տարածքն ենք թալանում ու ոչնչացնում: Ուզում եմ հասկանանք, որ չեն կարող մեր տները փտած չլինել, եթե առողջ չէ մեր վերաբերմունքը աշխարհի նկատմամբ:
– Եթե Դուք լինեիք Երևանի քաղաքապետը, ո՞րը կլիներ ձեր առաջին հանձնարարականը:– Ձմռանը տանիքների քիվերից կախված սառցալուլաներն են իսկական պատուհաս: Հետո էլ տխուր է, երբ ծաղկած ծառերի փոխարեն բացվում է սրճարանների սեզոնը: Ուր նայում ես՝ քար է, ու քարի պես մռայլ, ծանր դեմքեր, որովհետև ամեն կտրվող ծառի հետ փոքրանում է քաղաքի, հետևաբար նաև մարդկանց տարածությունը ու պակասում է շնչառությունը:
– Թվարկեք երեք քայլ, որոնք կնպաստեին հայրենադարձությանը:– Մարդիկ ուզում են լիարժեք ապրել և ոչ բոլորին է ոգևորում հայրենիքում մի կտոր հաց ուտելու հեռանկարը: Քիչ է մի կտոր հացը արժանապատիվ ապրելու համար: Մասնագիտություն, գիտելիքի պաշար, ստեղծագործական ներուժ ունեցող մարդը կյանքից ավելի մեծ սպասելիքեր ունի. ըստ այդմ՝ հայրենադարձությանը նպաստելու համար պետք է ստեղծել հնարավորություններ:
-Հայոց պատմության ողջ ժամանակահատվածի 3 ամենալուսավոր կերպարները՝ Ձեր դիտարկմամբ:– Մեսրոպ Մաշտոց, Գրիգոր Լուսավորիչ, Արամ Մանուկյան (Սարգիս Հարությունի Հովհաննիյան):
-Հայոց պատմության ո՞ր էջը կսրբագրեիք:– Մարդու ազատությունը սահմանափակող ցանկացած էջ կսրբագրեի. Մարդն առաջնային բնական կարիքները հոգալու անհրաժեշտությունից բացի՝ նաև ներսում ապրող ձկանը ազատ, հոսող ջուրը նետելու պահանջ ունի: Մարդկանց ստեղծագործելու, ներքին պոտենցիալն իրացնելու և «օվկիանոսը» ճանաչելու հնարավորություն կտայի:
– Ե՞րբ և ի՞նչն է վերջին անգամ Ձեզ զարմացրել:– Ինձ անընդհատ զարմացնում են իմ ներսում տեղի ունեցող տեղաշարժերը:
– Արդյունքի, հաղթանակի հասնելու Ձեր բաղադրատոմսը:– «Հաջողությունը՝ մի անհաջողությունից դեպի մյուսը շարժվելն է, այդ ընթացքում չկորցնելով էնտուզիազմը», մի առիթով ասել է Չերչիլը: Իմ փորձն էլ է ասում, որ անհաջողությունը երաշխավորված է, երբ այլևս չկա գործի հանդեպ էնտուզիազմը:
