7 ՀԱՐՑ. ԱՇՈՏ ՍՆԽՉՅԱՆ
Խորագրի հյուրն է ճարտարապետ, «SNKH» ճարտարապետական արվեստանոցի համահիմնադիր Աշոտ Սնխչյանը:
– Ձեր կողմից բացահայտված ամենածածուկ, շատերին անծանոթ անկյունը Հայաստանում:
– Ուսանողական տարիներին ամռանն ընկերներով գնացել էինք Դիլիջան: Հարակից անտառում զբոսնելով` անսպասելիորեն հայտնվեցինք երիցուկի հսկայական դաշտում: Շատ տպավորիչ էր: Իհարկե, չեմ կարծում թե եզակի մարդկանցից եմ, որ եղել եմ այնտեղ (ժպտում է, –խմբ.):
– Կա՞ մի բան Երևանում, որն անասելի նյարդայնացնում է Ձեզ:
– Ամենաշատն ինձ նյարդայնացնում է հանրային տարածքների բացակայությունը: Մայթեր չկան, մայթերի մեծ մասը քաղաքացիներից գրավված է: Բոլոր շենքերը առաջ են եկած տարբեր տեսակի խանութներով, ով ոնց ուզում սարքում է:
– Հենրիխ Մխիթարյանից, դուդուկ- ծիրան- խորովածից բացի, ինչը կարող էր մեր այցեքարտը դառնալ աշխարհում։
– Ուղեղը, մտավոր աշխատանքը: Միակ ռեսուրսն է, որ շատ է: Երևի այդքան օպտիմալ չի օգտագործվում, բայց հատկապես նոր սերունդը մեծ պոտենցիալ ունի:
– Նշեք Ձեր աշխարհընկալման վրա նշանակալի ազդեցություն ունեցած երեք գրքի անուն:
– Ստանիսլավ Լեմ՝ «Սոլյարիս», Հարուկի Մուրակամի՝ «Հրաշքների աշխարհն` առանց արգելակների, և Աշխարհի վերջը» վեպերը, ինչպես նաև Ռոբերտ Շեկլիի «Ներխուժում լուսաբացին» պատմվածքը:
– Դրական լիցքեր փոխանցող մարդկանց ճանաչո՞ւմ եք։
– Շատ եմ ճանաչում: Ընկերներիս մեծ մասը: Ում հետ իմ ցանկությամբ եմ շփվում, բոլորը դրական լիցքեր փոխանցող մարդիկ են` լավատեսական տրամադրությամբ, ընկերասեր, ուրախ, մի քիչ էլ` խելառ:
– Հնարավորություն ունենալու դեպքում ի՞նչ կկառուցեիք Երևանում։
– Չեմ կարող ասել` ինչ, բայց կարող եմ ասել, թե ինչպես կկառուցեի: Երևանը արդի ճարտարապետության մեծ պակաս ունի: Իսկ եթե ավելի կոնկրետ ասենք` ընդհանրապես չկա: Զգում եմ, որ այս հարցում աշխարհից կտրված ենք: Շատ կուզեի, որ առաջադիմական ճարտարապետություն լիներ, ինչը նույնպես աշխարհին ներկայանալու լավ տարբերակ է:
– Ձեզ համար ո՞րն է անկախության խորհրդանիշը:
– Նոր սերունդը:
Գարեգին Ալեքսանյան