7 ՀԱՐՑ. ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՍԻՍՅԱՆ
Խորագրի հյուրն է բանաստեղծ, արձակագիր Արմենուհի Սիսյանը:
– Ձեր կողմից բացահայտված ամենածածուկ, շատերին անծանոթ անկյունը Հայաստանում: – Անհարմար եմ զգում ասել, բայց ես Հայաստանն այդքան էլ լավ չեմ ճանաչում: Այնուամենայնիվ, Ծաղկաձորի Կեչառիսի վանական համալիրի հարակից տարածքում մի գողտրիկ անկյուն կա: Այնտեղ Սուրբ Հարություն կոչվող մի փոքրիկ մատուռ կա: Ի տարբերություն Կեչառիսի, որտեղ մշտապես այցելուներ կան, այստեղ ոչ մեկի երբեք չեմ հանդիպել: Ծաղկաձոր այցելելիս աշխատում եմ անպայման լինել այնտեղ:
– Կա՞ մի բան Երևանում, որն անասելի նյարդայնացնում է Ձեզ: – Կա. մայթերին թքոտելը: Կուզեի այդպես վարվողների համար տուգանք սահմանվեր:
– Հենրիխ Մխիթարյանից, դուդուկ- ծիրան- խորովածից բացի, ինչը կարող էր մեր այցեքարտը դառնալ աշխարհում։ -Հայկական կոնյակը կամ գինին: Մարքեթինգի և գովազդի պակաս ունենք, այլապես երկուսն էլ արժանի են համահայկական բրենդ համարվելու:
– Նշեք Ձեր աշխարհընկալման վրա նշանակալի ազդեցություն ունեցած երեք գրքի անուն: – Սիրելի գրքերը շատ են, բայց եթե խոսքն աշխարհընկալման ձևավորման վրա ունեցած ազդեցությանն է վերաբերում, ուրեմն նշեմ՝ ըստ տարիքային ժամանակագրության. Վարդգես Պետրոսյան «Հայկական էսքիզներ», Լև Տոլստոյ «Աննա Կարենինա», Ջորջ Օրուել «1984»:
– Մերօրյա ընդօրինակելի մարդկանց անուններ կարո՞ղ եք նշել։ – Ոչ: Այս արևի տակ յուրաքանչյուր ոք ունի իր դերն ու ինքնատիպությունը, իսկ ընդօրինակել կարելի է մանկական տարիքում, առավելագույնը` պատանեկության: Այնուամենայնիվ, ցանկացած իսկապես բարի մարդ ինձ համար արժեք է:
– Հնարավորություն ունենալու դեպքում ի՞նչ կկառուցեիք Երևանում։ – Երևանը մեր տունն է ու շատ բան չենք նկատում, քանի որ նայում ենք ներսից: Այդ պատճառով կդիտարկեմ դրսի աչքով` որպես զբոսաշրջիկ: Նախ կբազմապատկեի փողոցների անվանումներն ու թվերը շենքերի վրա` հայերեն և անպայման անգլերեն, ինչը շատ պակասում է մեր քաղաքում: Նաև անհրաժեշտ է հասարակական զուգարաններն ավելացնել, թող որ լինի վճարովի:
– Շոգից փրկվելու Ձեր «բաղադրատոմսը»։ – Ես ջերմություն, նաև տաք ջերմաստիճան սիրող մարդ եմ: Այնպես որ` հիշեք խստաշունչ ձմեռների ու սաստիկ ցրտերի մասին և … փրկվե՛ք:
