ԱՆՆԿՈՒՆ ՏՂԱՆ ՇՈՒՇԻԻՑ
Ճակատագրի բերումով երեխաներից շատերի մանկությունը շատ վաղ է ավարտվում: Անհոգության համար «սահմանված» ժամանակահատվածում նրանք հարկադրված են լինում խաղը փոխարինել աշխատանքով: Ցավի «դրդմամբ» արագորեն հասունացած երեխաները մեծ պատասխանատվություն են ստանձնում, դառնում ընտանիքի կերակրող ձեռքը, հույսն ու հավատը:
«Ճամփորդի» թիմը Շուշիում հանդիպեց 13-ամյա Ալեքս Հարությունյանին: Վազգեն Հարությունյանը՝ Ալեքսի հայրը, պատերազմի ժամանակ որպես կամավոր մեկնել էր առաջնագիծ և մարտական գործողությունների ժամանակ զոհվել Մատաղիսում: Հանգամանքների բերումով ընտանիքը զրկվել էր կերակրող ձեռքից ու հայտնվել անմխիթար վիճակում: Ալեքսի եղբայրը՝ 14-ամյա Գրիգորին մանկական ուղեղային կաթված է տարել: Եղբայրը նպատակ է դրել ամեն գնով միջոցներ գտնել Գրիգորի լիարժեք բուժման համար: Հոր մահից հետո Ալեքսը սկսել է շարունակել նրա գործը: Վիճակից դուրս գալու նպատակով նա սկսել է խոզ պահել: Արցախի գյուղատնտեսության նախարարության և «Տոհմային կայան» ՓԲԸ տնօրեն Գեորգի Լալայանի օժանդակությամբ մայիսին ընտանիքի ունեցած միակ խոճկորին՝ մեկ հղի խոզ է ավելացել:
Մեր այցելության պահին բարձրադիր, փոքրիկ անասնագոմում պատանին արդեն երկու խոշոր էգ խոզ և 16 գոճի էր պահում: Այս հարցում նրան օգնում են ընկերները: Ալեքսը սահմանված կարգի համաձայն հետևում է կենդանիների խնամքին: Արթնանում է վաղ առավոտյան, կերակրում է խոզերին, ապա գնում է դպրոց: Դասերին պատրաստվելուց հետո՝ երեկոյան կրկին այցելում է գոմ: Կիրակի օրերին խոզերին արածացնում է: Ամենամեծ գոճին 2 ամսական է: Մյուս խոզը նոր ձագեր էր աշխարհ բերել, որոնք անընդհատ կաթի հույսով պտտվում էին մոր շուրջ: Ալեքսը ծրագրում է նոր տարվա շեմին վաճառել արդեն հասուն խոզերին,իսկ մյուս տարի արդեն՝ ընդլայնել տնտեսությունը:
Մեզ վստահեցնում էր, որ դպրոցի դասերը պարտաճանաչ կատարում է: Ալեքսի ամենասիրած առարկան մաթեմատիկան է: Առայժմ չի կողմնորոշվել հետագա մասնագիտության հարցում: Չվհատվելու, անհարթ ճանապարհն անտրտունջ անցնելու Ալեքսի պատրաստակամությունը հուշում են, որ դրանք ժամանակից շուտ «մեծացած» պատանու համար հեշտորեն լուծելի խնդիրներ են…
Գարեգին Ալեքսանյան